නතර වී බොහෝ කල් ඉහට උඩ පංකාව
ගේ කිරිල්ලිය දනි දුක් සුසුම් හද දෑව
සුඹුලු පත් ගෙනල්ලා හදයි කූඩුව තාම
ඉතින් කිරිලිය තොපට තුති පුදන්නේ කෝම

හදිසියේ "වැරැද්දක්" උනිද කිරිලිය තොපට
කැදැල්ලට පෙර, පැටව් ආවේද නුඹ කුසට
කටක් ඇර "වැරැද්දක්" කියන් නෑ මම ඊට
ඔය වගේ "වැරදි නම්" නොවන්නෙද අප කාට

සැකයි නම් සයනයේ මා නිදන විට රෑට
නො එන්නම් සයනයට පිල හොදයි මට ඊට
කැදැල්ලේ ඉතිරි අඩ, තවම නෑ නිමි පාට
නුඹට ඇති හදිස්සිය, නෑ වගෙ අනෙ ඌට

පැටිත්තෝ තුඩින් ඇන, කටුව බිදලන දාට
පන්කාව ඉකිබිදී ගල් ගැසී සිටියාට
දරු පැටව් තටු ඉඳී පිටවෙලා යන දාට
හිත හදාගෙන ඉදින්, ලෝ දමයි ඔය කාට