සඳක් වුනත් කිට්ටු වුනේ
සුවිසල් මැඳුරටයි ඔන්න
මිහි මත සිටි මගේ දෙපා
සිප ගත්තේ සිසිල් පින්න.

තරුව වුනත් නිල් අහසේ
සිට ඇවිලුවෙ හදේ ගින්න
එබී බැලිමි අතීතයට
දුක මිස සැප නොමැත සින්න.

සිඳු වෙරළත පිය නැඟුවෙමි
දුටිමි රැඳුනු පාද ගොන්න
පෙරළී ආ රළ පහරට
මැකී ගියා සැනින් ඔන්න.

දිය පහරක් ගඟක් වෙලා
ඇඳුනා සයුරකට ඔන්න
දිය බිඳුවක් නැතිව සොවින්
මනු සත් කැළ හඬයි මෙන්න.

පුංචි ගසක් සෙමෙන් සෙමෙන්
ඉහළ ගියා පොළෝ මතින්
නොදැක පිපුණු මල් තුරු මත
පොළව හඬා වැටුනා සිතින්.