කලකින් නොලීමි කවියක්
ලිවිය යුතුය අද කවියක්
හිඳගනිමි මේසය අස
සුදුම සුදු කඩදාසියකි එහි

කවුළුවෙන් පිටත දිසෙන
හරිත වනපෙත මැදින්
නැඟෙන සුදු දුමාරයකි
සෙමින් සුළඟේ පාවී
ගුවන වෙත නැඟෙන

කුඩා කඳු ගැටයක මුදුනේ
දාගැබකි, අතු පතර අතරේ
සේපාලිකා මල් සුවඳක්
දුරක සිට මතකයට පිවිසේ

බාල කල දිය කෙළිය ගං හෝ
තවම ඇති වන පෙතෙහි සැංගි
ඒ දඬු පාලමෙන් එතෙරට
යා යුතුය, අද පාලම, එදවස

කවුරුන්දෝ පැමිණි බව අඟවමින්
දොර දෙසින් නැගෙයි කිසි හඬක්
අනාරාධිතවම පැමිණි කෙනෙකි ඒ
කවිය තව දවසකට කල් තැබේ..



2025.02.11

Photo Credit : jvangysel | Flickr