චුරු පනින මඩ ගොඩක දවස ගෙවුවද ඔහේ
සුදු නෙළුම් නොපිපුණයි කිසිම දිනයක මෙහේ
නෙතු කොහොම දකින්නද ඇතෙක් හීනෙන් රැහේ
මතු රජෙක් නොවුනාට රකිමි තබමින් ඇහේ

ගසා අතපය ඔබේ කිති කවයි හිමින් කුස
නිවාලයි මොහොතකට ගිනි ගැනුණු මගේ හිස
දරා දුක කෙලෙස හෝ දරමි ඔබ මසක් දස
පතා හෙට නගන්නට මුව පුරා නැගෙන හස

තාරුකා ඉඟිමරයි අහස පැහැදිලි දිනක
පායනා හිරුඑබෙයි මැදියමට ළඟ පැයක
ගායනා ස්වර ඇසෙයි අහස අඬනා විටක
ඒ තමා හිස වහළ සෝක නොම ගනු සිතක

වකගසා ලණු ඇඳක නරකෙසින් හිස පිරුණු
ගත දරා හැම රිදුම් දවන තරමේ දරුණු
මළ කෙනෙක් නැති නමුදු මළ මුවක රඟ රැඳුණු
අය මෙහේ හමුවේවි පිටට බඩ පොතු ඇලුණු

මහා මයා නොවෙමි සත් දිනෙන් මග හැරෙන
දරා ගෙන ළඟ ඉඳිමි කිරි මවුන් නැති බැවින
කියා නිබ්බුත පදය නැතෙන් මා ගැන නිවුන
දවා අළු කර දමමි උන් ඔබට වින කටින