මලානික හිරු සිතිජ ඉම ගිලගද්දී
ඔබ සිරිය බලන්නට ඇදෙන්නම්
සුදෝසුදු වැලිතලාවේ පහස විඳින්නට
එදා මෙන් අප දෙපා නගන්නම්

දුරු කතර ගෙවා ඔබ සොයා අප පැමිණියා
කිමද ඔබ නිසොල්මන් වී මෙදා
එදා මෙන් දඟකාර රැළි නොමැත පා සිඹින
සිසිල් පෙන කැට නොමැත අප බදා

වේදනාවෙන් නැගෙන රළ රැගෙන ඇදි ඇදී
කියන්නට තනන්නේ කුමක්දෝ
එදා සුන්දර වෙරළ අද නොමැත රඟන්නට
මුදු සුළග කසල හා රඟයිදෝ

සඳ එළියේ දිලුනු සුදු පෙණ කැටිය අද නොමැත
හොරෙන් අප දෙස බලා සිටින්නේ
වෙරළ සිප ගනු නොහැකි, වදන් තෙපලිය නොහැකි
නිසා ලතැ වුලෙන් දෝ සිටින්නේ

සොභා දහමේ අසිරි නොමසුරුව ලබා දුන්
නිසාදෝ මට මෙහෙම කරන්නේ
ඔබ වැළපෙනා අයුරු කිසිවෙකුට නො ඇසේද
මිනිසුනේ ඇයි වෙරළ නසන්නේ