විදුලි පංකා නැගූ ඝෝෂා මැකී යයි දෙසවන දිගේ
ගත තෙමාලූ දාහයේ ලකුණක නොමැත සියොළඟ මගේ
අවට රැව්දුන් ළපටි දඟ මලු හඬක් සිහිනෙන් මෙන් නැගේ
මහා මූසල තනිකමක් වැට කඩොලු බිඳ එනවා වගේ

කතාබස් නැත බිරිඳ දරුවන් සිහින ලොව පාවෙනු පෙනේ
වෙනදා අලුයම සිනාසුණු හිරු හැරදමා මෙනි පෑ සෙනේ
හමා එන සීතල පවන් රැළි ගතේ ගඩු පුප්පනු දැනේ
මව් පියන් හා නෑ කැළින් සූන් පාළු සිත දසඅත වැනේ

මව්බිමේ ආදර සුගන්ධය සිහිනයක වෙලෙමින් තිබේ
නිමේෂය නැත එහි රැඳෙන්නට දිවි සටන තරැහින් එබේ
යායුතුය අඹුදරු රකින්නට පාද එසැවෙන්නේ ඉබේ
ස්වප්න සුවයෙන් මිදී සමුගමි හාදුදී මුවඟට නුඹේ