දත් ටික වැටී ගත රැලි වී වෙව්ලුවට
නුඹේ උණුහුම දැනුනා පෙර ලෙස අපට
කාමරයේ කෙඳිරිලි හඩ ඇසෙන විට
ශක්තිය වුනා නුඹ තවමත් සිටින වග

කවා පොවා නහවා හිස පීරු විට
කිසිවක් කතා නොකරා ඔබ සිටියාට
වෙහෙසුනෙ ඔබට තව ආයුෂ ගෙන දෙන්ට
අහෝ දුකකි ඔබ ගියෙ ඇයි දෙව් ලොවට

ඔබ නැති අඩුව දැන් දැන්ගෙයි පාළුවට
දැනෙයි මහ තනිකමක් ගෙල සිරකරන වග
ගෙමිදුලේ නුඹේ වතුසුදු මල් වැටද
මග නෙත් යොමයි ආයෙත් නුඹ එන්නැතිද

දෙව් විමනේ පරසතු මල් සුවද හමනවද
එය විදගන්න අප තවමත් දුර වැඩිද
ඔබ ගොස් එහි දැන් දොළොස් මසක් ගත වීලා
අපි නැති අඩුව නූඹටත් එහි දැනෙනවාද

දං පිං දී නුඹේ ගුණ කඳ සිහි කරන
නුඹේ වියෝවෙ දුක මෙලෙසින් යටපත් කරන
පතන බෝධියෙන් මොක්සුව ලැබගන්න
පතමි එක් සිතින් මම මෙලෙසින් ඔන්න

මගේ ආදර අත්තම්මා.