පාව යද්දී වළාකුළක් සේ අහසේ
සියලු බැඳුමන් මුදා හැරියා මනසේ
හඬා වැටෙනා මිනිස් කැළ දැක රහසේ
දෙරණමත ලද ජයක් විමසමි කෙලෙසේ

ගලා හැලෙනා සොඳුරු දිය ඇලි තිබුනත්
තුරු මුඳුන් වල මල් පිපී ලොව
දිලුනත්
අහස සිප ගත් ගිරි සිකර බිම
නැඟූනත්
මිනිස් වග ඇයි නොමැති වී සත්
ගුණවත්.

දුහුල් සළු වැනි වළා තුල පිරි
කඳුළක්
එක්ව ගුලි වී දුකින් බර වැහි
කළුවක්
විලෙස පතිතව නොමැති දින
සඳ පළුවක්
මිහි මතේ දිවි ගෙවීම ම ඉඟි
නළුවක්.