හලාගෙන යන සුදෝ සුදු දිය සේල පට නැත නතරවන්නේ,
ගලාගෙන යන සඳේ එය නිල් දුහුළු පට සේ ඇදී යන්නේ,
හමාගෙන යන පවන දිය බිඳු වලාවක් සේ රැගෙන යන්නේ,
බලාගෙන සිටි විටදි මගෙ සිත දැහැනකට ඇයි සම වැදෙන්නේ?

වරෙක දිය රැලි ගලක ගැටෙමින් සේල පට සුනු විසුනු වන්නේ,
අරමුනක සිටි නිසල සිත පෙර අතීතය වෙත ගමන් ගන්නේ,
තවත් දිය රැල්ලක් ගැටෙන විට සිහින් සළු පට පුලුල් වන්නේ,
අනාගතයට දිවෙන සිත නව ලොවක් මවමින් සුව පතන්නේ!

ජලය හිඟ වුන දිනෙක සලුපොට හැලෙන රිද්මය වෙනස් වන්නේ,
හිරුගෙ ‍රශ්මිය ප්‍රබල වනවිට ඉරුනු සලුපොට හකුල ගන්නේ,
නැගෙන සිතුවිලි සෙමින් ගලනට
හිරුට නියඟට සමෙක් නැහැනේ!
ගලන සිතුවිලි නතර කරනට නිවන පමනද සහය දෙන්නේ?