එකම නැවතුමින් නැඟ
එකම නැවතුමින් බැසගිය
අතුරුදන් වූ ප්‍රේමිය
සොය සොයා වෙහෙසෙමි තවම මේ ළය

උපාධිය දමා අහකට
හිට ගතිමි දුම්රිය වේදිකාවක
හිතාගෙන අද හෝ හෙට නුඹ දකින්නට
බලමි විමසමි මැදිරියෙන් මැදිරිය
එයයි තවමත් දේව කාරිය .

අම්මා ඔතාදුන් බත් පත
මග හැරුනු වාර නම් අපමණ
එකම එක දිනක් වත්
හිත නැත ගෙදර ඉන්නට
එහෙම දිනක නුඹ ඇවිත් යාදෝ හිත බිය

මල් සාරියක් දුටුව හැම තැන
දුව ගොස් බලමි නිතරම
ගොසින් දෝ නුඹ වෙනකෙකු හා නුවරක
හිතෙන් විමසයි නොදකිනා වර

මෙය දුටොත් මගේ දිගු වරලිය
මා බලන්නට එන්නටයි මේ ඇරයුම
නුඹ නමින් සෑදූ ගෙපැලට
තවම නෑ ආවෙ කැන්දාන මනාලිය .



චායා ඇස අමල් කරුණාතිලක .