දිනෙක දැවෙන ගෙයක් දිටිමි
උස් ගිනි බුරබුරා නැගිනි
ගෙයි තුල මම දනන් දිටිමි
පිටවන්නැයි හඬා කීමි

නමුදු ඔවුන් ඇසී විමති ඇසින්
කිම දිව යනු අප මේ නිවසින්?
නිරතුරුව හමන සැඩ සුළඟින්
මහ වැසි වැටුනොත් අහසින්

අන් සරණක් නැත අප හට
උන් හිටි ගේ මිස පෙර සිට
ඔය කියනා ඇවිලෙන ගිනි
අප හට නම් තව නොදැනිනි

පතා තම නිදහස
ඔවුන් දැරූ අදහස
ගැන නොවී උදහස
සිත් නැගුනි මදහස

පිටව ගියෙමි නිහඬව
අන් අතකට යුහුසුළුව
ඒ නිදහස යනු කුමක් දෝ
ගෙයි සිටිම් දෝ පිට දුවම් දෝ

වසංගතේ මහ ලැව්ගිනි පැතිරෙද්දී
එන්නත පතා ලෝ දන පෙල ගැස්සෙද්දී
තම අයිතිය තකා ඇතමුන් බණ දෙස්සද්දී
උස් පොඩි ගෙවල් දස දහසින් දැල්වෙද්දී

ගෙයි සිටියොත් ගින්නට තෝ දැවී නසී
පිට දිව්වොත් වැස්සට තෝ තෙමී නසී
සැරිසැරුවොත් ලැව් ගින්නට අනුන් නසී
වසංගතේ මට තෝරා දියන් සකී