අවූලවාගෙන සියොළඟ
එළිය පතුරන
අඳුරේ වුණත් මග
කියාදෙන අනුනට
කණාමැදිරි දැරියනි,
රිදී පැහැයෙන් බබලන
මකුළු දැල් මාල දැක
නොරැවටෙනු,
ගියොත් නේන ගමනකි
ඈතට පෙනුනාට ලස්සන

කුඩා වි ඇකිලි යන
නිදිකුම්බා දැරියනි,
කෝපාග්නි බැල්මකින්
අපහාස රැවුමකින්
නොතේරුම් කියවීමකින්
සසල වුණු ගමන් හතරවට
අකුළුවා ගොළුව
යා යුතු නොවේ නුඹ හඬ

පිපෙන්නට වෙර දරා
එතෙර කරනු වස් වරිගය
නටුවෙන් මිදී නොරට යන
සවිය නැති පෙති බිඳී
නොදන්නා දේසෙක
පිපෙන්නට කලින් මියැදෙන
මල් කැකුළු දැරියනි,

ඉන්ද්‍රජාලික මායා පැමිණ
අතින් අල්ලා වඩා
එතෙර නොකරයි සසර
මටසිළුටු දැරියනි,
අවූලවන මොහොතකට
දැවී හළු වී නොයා
උල්පතක දිය කඳක
වෙස් අරන් නවතින්න
අවුළුවන හිත් ගින්න
නොදුටුවා සේ ඉන්න
අන්න එතකොට පෙනෙයි
මහා රැවටුම් කන්ද
ලස්සනට පෙනුනාට
ඒ කන්ද නොනගින්න
නුදුටුවා සේ කිසිත්
එදෙස මඟ හැර යන්න