රෝ බිය ලියලනා තරම
හුස්මෙ ගෑවි ගෑවී
සෝ ළතැවිලි නෙතින් නෙතට
කඳුළු හිමි කරාවී

ලෝ තලයට සිසිල බෙදූ
මේකුළු දුර යාවී
කෝ හිනැහෙන බිම් මල්
පිනි පොදක් බිම නොවේවී..

(අ)මනුස්සයො බිය අරගෙන
කැදලි වෙත එබේවී
අගු පිල් මත අසරණ දන
අවතැන් ව හිඳීවී

අමතක කළ තුන් බිය අළු
අතරින් මතු වෙවී
අඳ(/ද) ගොළු ලෙස රතන සුතුර ,
කුළුණු දම නොපාවී..?
.
.
.
"දුර්භික්ෂෙට, රෝග බියට
මෙතින් සෙත පතන්න
නිර්මල දම පිරුණු හදට
ඇහැක සැක නොගන්න ..!

දුර්ජනයින් ලෙසින් උපන්
අමනුස්සයො ගොන්න
ගර්ජන ලෙස සුතුර දෙසයි !
හැකිද ගිනි නිවෙන්න..?