ඉපිද හිම කුළු මතේ සතර අත දිවෙනා
කෙතෙක් ගංගා වේද කඳු හිසෙන් බසිනා
ගමන කෙළවරෙහි මහ සමුදුරට වැදෙනා
නිමේශෙන් නිමේශය දිය කඳක් රැගෙනා

සමුදුරේ ජලකඳේ පමණ කිව නොහෙනා
කොපමණක් රැස් කළත් පිරීමක් නොවෙනා
ඒත් අප අසා නැත ‘දැන් ඇතැයි’ කියනා
මෙබඳු වේ තණ්හාව අප සිතද පෙළනා

අසණි වැසි ඇදහැලී වැව් තලය පිරෙනා
දිය බිඳක් නොතැවරී නෙළුම් පත දිළෙනා
නෙළුම් පත ඉවතලන දිය බිඳුව ලෙසිනා
අත්හලොත් තණ්හාව අප සිතද නිවෙනා.