සියපත සිය ලෙලෙන සුළඟට සැලි සැලියේ
විල මත විය හිරුගෙ රැස මැද දිලි දිලියේ
තරු රැස සඳ පිපෙන මොහොතක යලි යලියේ
පරවිය දිය මතට වැටුණිය විළි විළියේ

පැටි විය තුරුණු විය ගෙවමින් මහලු විය
වෙත විය ගොනුකරන ජර බිය ජනිත විය
සිය පිය දෙනෙත බොඳ විය හැට පිනුණු විය
නතුවිය දහම වෙත නෙතුපිය විවර විය

ඉපදුණු දා සිටම සියොළඟ දිරි ඇතුව
වැඩුණා සොබාදම් දිනිතිය හට නතුව
ඉටු වූවද නැත ද මොන දේ සිතු පැතුව
හෙමිහිට ගලයි දිවි ගඟ කවියකි ගෙතුව

දවසින් දවස, පැතු මුත් සැප අසමසම
නොසිතුව ලෙසට ගිලිහෙන බව දනිමි මම
උරුමයි වෙනස ඉපදුණ දා සිටම මෙම
කොතරම් දුරක් දිව්ව ද තව නොදැක ඉම
..........
මැණිකය කියා අහුලා කළු ගල් කැටය
රැවටුන බව දකින්නේ ඇස ඇති විටය
බුදු බණ නොඇසුනොත් ජීවිතයම මොටය
සසරෙහි ඉම විවර නිරවුල් මනසටය