අවුරුද්දේ සෝබා!



ඉති-පත් දැරු බාහු කෙමෙන්
ගිම්හානේ වියැකිලා
දරද`ඩු ව ගිය ඇඟ පුරා
නිය දළ ද හෙමිහිට ගැළවිලා...

සාරවත් ලෙස මල් පිපී
පල බර ව ගිය අත් සිඳ දමා
රස නහර පුරවා දුන් අමා
උන් නැති කෙළේ වත්කම තමා...

ඒ වුව ද ඔද-තෙද වඩා
මා මුහුණ දුන්නේ නුඹ නිසා
අවැඩක් නොවන්නට වගබලා
ගතිමි මම දාහ නොබලා...

කාලය සරත් නිවු දාහයේ
සිටියේ මසක් තුන් යාමයේ
උරා බී පොළෝ රස
වැඩෙන්නට සවිමත් ව...

ඇඟ හිරිවැටී යන සීතලේ
වෙළුණේ ද මා පමණක් නොවේ
සම වේළිලා කොරපොතු හැඩේ
වැටුණේ බිමට කිම මිතුරනේ
නුඹටත් දැනුණි දෝ ඒ කලේ
අප විඳි ගැහැට පොදුවේ මලේ...

දැන්නම් වසන්තය ජීවනේ
සුන්දර හැඟුම් දෙයි මීවිතේ
නිය දළු මැදී ඉති-රිකිලි දිදී
අග මල් පිපී බඹරුන් ඇදී
සෝබාව දේ මේ බක් මහේ
නාදේ නැඟී කොහෝ ගිීතයේ
සිත් දේ ලබා දෙන්න පල-වැල දරා
යළි ලැබූ මේ අවුරුද්දේ සොබා!!!

1.04.2025

Photo credit