වරදක් වුනිද ආ මගේ
එවන් දෑකුත් නෑ වගේ
වැටහෙන්නෙ වූ කල රඟේ
සුප්පා දේවි මමය කලියුගේ

කෙසරිඳු නෙක බල විහිදූ මහ රූ තක්සලාවේ
සූරිය දෙවිඳු සේ තෙදැස් පා හිනාවේ
වීරිය ගතද වහන් වන්නට ඒ වෙලාවේ
කාරිය කිම්ද මද රද මා හෙලූයේ මුලාවේ

ආදර බස් මුලින් දී කැඳවා ගතිය ලෙනටා
යන්නට නොදී සිරුරු කිසට වත් පිටටා
දූ ද පුතු සමග සිරකොට ගල් පවුරු ලා දොරටා
කන බොන රිසි දෑ ගෙනත් දුන් බැව් සැබැවි අපටා

සිහබා පුතු සිහ සීවලී ද මෝරා වැඩුණී
නොරටට යන්න සිත රහසේම බැඳුණී
මා සිත වහන් කොට සය කන් මැතුරුණී
දෙදරුවන් සමග පිටව වුත් ලෙනෙහි මා සිර කෙරුණී

සුදර්ශන කිසිත් ගෘහයේ නොතිබුණේමය
ප්‍රදර්ශන තිබුණු තරමක්වට පිටේමය
සුහර්ශණ වුවත් තිබුනත්එසේමය
නිදර්ශන කුමට මා හැරගියේමය

පුතුද දුව කැටිකොට
නුබ ගොස් ඉතින දුරු රට
මගේ කුස බද්දට
ගත් බව පසක් විණි මට

කඳානේ නිමල් අබේසිංහ .