මන්දිරේ පියස්සෙන් කඳුළු මල් මත යැපී
දොා්ණියේ ඉරි තැලුණු හිත ගියෙද හිරි වැටී
බත්පතට දවසේම අම්මා බැලමෙහෙ ඇතී
ඉල්ලුවට හඳමාමා දීලා නෑ කිරිපැණී

හිමි නොවුනු අහිමි වුණු දේ නමට කළකිරී
අනවසර සුසුම් වැල් පපු ගැඹුර ගිනි ගනී
පරතරය එය තමයි මතය හුදු ඇති නැතී
සංසාරේ කාට හරි නුඹත් තව ණය ඇතී

දෙදුන්නේ සත්පාට නෙත් මානෙ පෙනි පෙනී
ළං වෙන්න බැරි තරම් දුරක වග නුඹ දනී
පියාපත් සලාපන් කොහොම හරි හරිගැහී
ඉමක් නැති නිල් අහසෙ නුඹට හිමි තැන ඇතී

ඒත්

ප්‍රවේසම් වී ඉඳින් උකුසු ඇස් ඩැහැ ගනී