සෙනෙහස හදෙහි ලීවේ හී උළකින්.
ඉරී රීරි ගැලූ හදවත තැව්වේ ගිනි හුළකින්.
වදන් නොබිණීය කිසිදාක මෙලෙකින්.
වින්දේය සෙනෙහස නපුරු කපුරු මලකින්.

ගමනෙ රඟ වැටහුණේ බොහෝදුර ගියාමය.
අටලෝ දහම විඳිනේ මනු සත්වයාමය.
ඇල්ලූ පයලූ අතු නෑ එයයි දැනගත් නියාමය.
වියෝවේ විරහවේ තරම දන්නේ තමන්ටත් උනාමය.

වැසුණ විට එක් දොරක් තවත් දොරවල් ඇරේ.
ඇතුල්නම් නොවෙමිය ඉතින් නම් මේ වරේ.
දැන දැනත් වැටෙනවද ගිනි ගින්දරේ.
සිහි වෙද්දි ළය පිච්චි පිච්චී තිබූ ගින්දරේ.
කදෝ පැණි එළියටත් ගමන ආපසු හැරේ.

මනෝ මන්දිර මවාලූවාලූ එ දවස් ද.
වදන් හී තුඩින් හද කීතු කළ දින කොත ගණන් ද.
වදන් සිසිලේ සුවය ලද්දේ කවද් ද.
මේ තරම් සිත දවාලූයේ ඔන් ලයින් හාද්ද.