සහයෙට ගත් දොහේ සිට ඇඹෙණිය කැකුලී
කුලයට පණ දෙමින් සිටි පතිනිය මුකුලී
අවරට ගිය සඳක් සේ මැකුණිද මිහිලී
හනිකට ඉපදියන් දෙවු විමනක සුරලී

වරිගෙට නොකළ කිසි අවැඩක් මැණික පනේ
චරිතෙට උඹේ ගරු කළ ගහ වැලද අනේ
කොටයට පිලේ විත් කොළ අතු රැගෙන වනේ
තරඟෙට ඇඹෙරෙමින් කඳු ලැලි සලනු පෙනේ

දඩයම්කොරන් ආ වන පොජ්ජෙන් සතෙකු
කිසියම් දෙයක් නොකියා පිස දුන් කෙනෙකු
පෙරයම් දිනෙක මං ගච්චපු මා නොදැකු
කළයම් අඩුව පපු පොජ්ජේ ඇත නොමැකු

වැවු මංකඩෙන් නාගෙන දිය පිරුණු දොලින්
කවු රුත් නොවේ ඔබ දුන් හී කෙටිය මුලින්
ගවු රවයෙන් රැගෙන ගිය වන ගැබට කලින්
මැවු ඒ මතක පුච්චයි පපු සුසුම් දැලින්

මගෙ දෙයියො කියා මා ලෙඩ වුණු දාට
ඇගෙ පතෙ අමාරුව නැතිවෙන තුරු ඊට
තිගෙ සප්පායමෙන් වද නොමදී කාට
නැගෙ හිත් පොජ්ජේ කල දෑ තුන් තිස් රෑට

පැල් කොටයේ තැන තැන හැළි වළං බිදී
වැල් මී පොජ්ජෙ පැනි නෑ කට්ටටම සිදී
පිල් කඩ පුරා කොල අතු කුණු රොඩුද වැදී
හිල් වූ හදුන් පොජ්ජෙන් ලේ කදුළු විදී

ගිණිදා රෑ පුරා පැල පිල හැම දෝම
දිනිදා දකින තුරු අළුයම අඳුරේම
මතුදා මමත් පරලොව යනතුරු මේම
හැමදා දඹානෙම ඉන්නම් තනියෝම