ගිහින් වයසට
දෑසත් දසුනත්
රුවත් පුසුඹත්
ගහකොලත් ගේදොරත්
මාපියන් මාප්‍රියන්
මම

විඩාබර දෑස්
දිරාගිය දෑත්
සුන්වූ පැතුම් ගැන
නිහඬවම සුසුම් ලන
කොම්පැනියෙ වැඩ නිමව
තම පුතුන් එනතුරා
දෑස් දල්වා හිඳින
මුණුපුරන් පස දුවන
උන් හිනාවෙන්
කඳුලු පිස දමාගෙන
නිවන් ලොව අතගාන
ඔවුන්

පෝලිමේ කලුවරේ
ගතුකියන නිදිමරන
දූපුතුන් මාපියන්
සන්තොසින්
තියන්නට කැස කවන
මොබයිලය කන පැලඳ
රන් කාසි ඇහිඳ යන
ඔවුන්ගේ දූපුතුන්

ඔන් ලයින් ලෝකයේ
එල්බගෙන වෙර දරන
නිම් තෙරක් හඹායන
පවනසේ ගසා යන
හෑෂ්ටැග් පරපුරේ
ඔවුන්ගෙත් දූපුතුන්

දුරු රටක
හිඳ විටෙක
බක් මහේ එක් දිනෙක
පාව විත් දුං දමා
ඩෝං ගා දැවීගිය
අහස් කූරක් උනිද
නිමක් නැති
අහස් කුස
මම?

සබඳ,
මීවිතක් තොලගාපු
ගීතයක් මුමුනාපු
මූදු රල පයගාපු
නිමේෂෙක,
පුලිඟුවක් වත්
දුටුවාද
නුඹ?