දොර පළුවකින් හිරිකඩ පැමිණියා වැනී
ඔහු මුළු ලොවම එක බැල්මෙන් මගේ වුණී
අහුමුලු කිසිත් නොසොයා ආදරය දුනී
දිව සළු ඔතා ගෙට ගත්තේ මලක් මෙනී

ආ මග දෙපස තිබුණත් කටු ඉති එමට
ඒ තුරු සිහිල වින්දෙමි රැකවරණයට
කෑවත් එකක් හැර එක වේලක් කුසට
මා ළඟ හිඳී පෙම්බරයකු තනි කමට

යන්තම් දුකක් දැනුනත් ඉඳහිටක හිත
ඉන්නම් හොඳින් ඉවසා දුර බලා නෙත
තහනම් රහට හෝ සවිබල කමට ගත
යළි නම් කඩුව නොතියමි වැද්දෙකුගෙ අත