සිහිනි රුවැති මල් විසුරණ
ඇහැළ මහේ සැන්දෑවක
ඔබේ නෙතග මුතු කඳුලක්
දිදුලනවා පෙනුණේ

ඒ කඳුලැල් බිංදු මැදින්
සෙනේහයේ සුවඳ පද්ම
ඔබේ නමින් මහද විලෙහි
නෙක සිරියෙන් පිපුණේ

දහසක් බිඟු සරත අවට
නොගැසෙන ලෙස කිසිවෙකු ඇස
මා පණ මෙන් ඔබ රැකගත්
හැටි මතකද ළඳුනේ

එක මොහොතක් දුටු මනතින්
සිනා පොදක් දුන් පමණින්
මා අමතක වී වෙනතක
ඔබෙ සෙනෙහස බැඳුණේ