මානන් සිටින ලෝ නෙක විසිතුරු බෝම
බානෙන් බැදී ලුහුබැද යන තුන් යාම
පායන් පුන් සදත් ගොලුවී නොකියාම
ආනන්තරීයයි මව්පියො හැර යාම

අහසින් වැටෙන පින්නත් ලා දම්පාට
රහසින් වගේ කොදුරයි නොහැගේ කාට
දහසින් බැදි පියලි නැතිවත් එන දාට
මහසෙන් නුඹයි හිස කිරුලක් නැතුවාට

වැලට ගසම මිස පල නැත උර දුන්නේ
විලට දොලම මිස නෙලුමද දිය දෙන්නේ
මලට වඩා රැකගත් උන් කොයි ඉන්නේ
කලට වැදූ තනිකම දෝ මුමුනන්නේ