නගරය දෙදරවන සැණකෙළියකි එදින...
පිරිවර පුර ලියන් රඟ දෙත් මන බඳින...
උන් මැද එක් ලඳක් විය සිඟමන් යදින...
තිගැසී මගේ හිත ඈ ගත්තා හැඳින...

චූදිත හිතට නිදහස දෙනු නිසා බැරී...
අණ දෙමි මතක මත යන ලෙස නොමැරි මැරී..
කලකට කලින් මා පෙම් කළ සුපෙම්බරී...
කළ පව් මටත් ඵල දෙයි මතු කවදා හරි...

හදවත පරණ මතකය දෙස හරවනවා...
සිතුවත් රුහිරු කඳ පපුවේ හිර වෙනවා...
කිරි කැටි සිනා ඇගෙ කොල පත පුරවනවා...
මගෙ ලේ හිනැහෙමින් තන කිරි උරවනවා...

මා වෙත ඔසවමින් උකුලෙහි හුන් දැරිය...
ඇසුවා මතකදැයි ඔබ මට කළ හරිය...
දැන දැන මා නිසා බර වුණු බව නෙරිය...
කීවෙමි " ඔබව මට හඳුනන්නට බැරිය"...