තුරුණු වියේ පාළු වීළු හදහන් පොත සතරින්
ගෙදර වාසේ හොදම නෑලු පැමිණේවිලු අපලින්
ළගක නොතියා දුරට යැව්වා හිස බූ ගා සැනකින්
සිවුර දරන් ඉන්නට වුණි මහණ දමුත් පුරමින්

දවස දවස දහම් මගට පිළිපන් මම සැදැහින්
සීල රකිමි ගාථා දකිමි විදු නැණ පා පහනින්
එකවර ආ චණ්ඩ සුළග වරා මලක් ගෙනවිත්
අතහරියේ මා අබියස තුරුණු හැඟුම් පොදකින්

කෝල බැලුම් නාරි රැඟුම් පිරි නුබෙ වත වූ නිකළැල්
රැඳුනු මසිත මා හිමිනම බැව් අමතක කරවැවු
කෙසේ බැඳුණු බැමි ලිහම්ද දැක ඒ සැර මායම්
ඉදින් බැඳුණි අසම්මතයේ පිළිකුල් නොවු හැඟුමින්

මන් දන්නවා නුඹේ හිතත් ආළෙන් ඇති නිසැකී
එදා දුටුව නුඹේ නුවන් පුරා හැඟුම් රැසකී
පා යුග දෙක සෙමින් සිඹින කළ ඔබ මා ලගදී
මා හිමිනම අමතකයිද අසන්නටත් සිතුනී

දිගු රැයවල් පසු කරවිත් තවත් රැඳිය නොහැකී
සිවුර ඇතැර යා යුතු වේ නුරා හැඟුම් රැසකී
සඳ පිණි දිය හැලෙන රැයේ නුඹ හා මම එක්වී
පා තැබුවෙමු දිවිගමනට එක්වී අත් පැටලී

නීල බමරු කෙස් කලාපේ රොද බැඳිලා සතුටින්
තොල් පෙති අග රඟදෙනවා කාන්තිමත් මිණි මෙන්
මුව මඬලත පිණි වැටිලා දිළිහෙනවා විලියෙන්
නුරා දෙනෙත් නෙක ගැටුනා හැඟුම් පොපියා සතුටින්

උදා හිරත් මුකුළු කරයි රැස් දේ සුව විලසින්
වන බබරුන් ගීය වයයි නුරා හැඟුම් විඳිමින්
විකසිත වූ පින්න මලකි මා සියොලග අසලින්
අසම්මතය අම රස විය ප්‍රේමයේ රන් දමකින්

2021-09-22