පෙරදා අහස ජයගත් තුඟු පියාපත
හැරදා සටන සම වේ පරැඩලා පත
කිසිදා යළිත් අහසේ සැරිසැරුම් නැත
මග දා යන්න කුණු කය දින යෙදී ඇත

සිතුවේ එදා අහසේ මහ රජුන් ලෙස
දුටුවේ නෑ උගුල් බෝ දුර පෙනුණි ඇස
බැලුවේ ඉඳහිටයි බිම මහ පොළෝ දෙස
සැදුවේ විමානය මහගිරි දඹේ හිස

එතරම් උසක ජීවත්වෙනු බැරිය කියා
තනිනම් ඔන්න මා ළඟ පිය පතක් තියා
රන් දම් රිදී දම් කිසිවක් එපා කියා
සරදම් නොකර ඈ වෙනතක් සොයා ගියා

තනිකම මකන්නට දරු මුනුපුරෙක් නැති
තුන් යම කැදැල්ලේ පියඹනු බැරිය හති
ගොන්කම් මිසක කළ අන්කිසි දෙයක් නැති
තවමත් මගේ හද යහනේ නිදයි බතී