විලිරුදා දුන් අහස හැඬුම් හඬ වියළිලා
කිරි සුවඳ හමා එයි බිළිඳු මල් පීදිලා
ගැබ් බරින් මිදුණු මව් ගත වෙහෙස නොම බලා
කඳ පුරා කැති පොරෝ පහර දෙති රැස් වෙලා

ඇයි හැඬුම් කිරි නැද්ද අපිට තිබුණා බොහොම
ඔහොම ඉන්නේ කොහොම වග විභාගත් වහම
අපිත් හැදුවා දරුවො ඔහොම නෑ නොව මෙහෙම
දොස් පරොස් බස් ගින්න දවයි මව් තුරු හිතම

බිළිඳු හැඬුමට එබී බලන දහසක් දනන්
මවුන් හද බිඳෙන හඬ දකින්නේ නැත සොවින්
කයේ අපමණ වෙහෙස වෙනස්කම් නොම දැනන්
තල තලා රිදුම් දී සදයි මව් සිත් සොහොන්

ආදරය කරුණාව නිද්‍රාවකට වැටුණු
ඉර ඉරා සඳ මරා තරු උකස් කර වැඩුණු
දරා ගන්නට නොහැකි වදන් හී තල දරුණු
සිතුවිලිත් අතරමග අත හරින බව දැනුණු

ජීවිතේ අඳුර මැද එළිය පොඩ්ඩක් පිඹිමු
පසු ප්‍රසව විශාදය ඒ කුමක්දැයි බලමු
දරාගන්නට නොහැකි වෙනස කියවා ගනිමු
අම්මලා දැවෙන්නට නොදී සෙනෙහෙන් රකිමු