සිතින් අත් නොහැරි මුත්
අතින් අත් හැරිය
දිනේ මදහාසෙකින්
සඟවා නැගෙන කඳුල
හොරෙන් පිස හිසින් ගෙන
කච්චිකිරිකඩය
බිම් බලා හෙලු ඉකිය
මේ තරම් බරද?

කලුපාට සුදුපාට සේම
අළු පැහැය
තවත් ලස්සනයි එක්වුනොත්
නෙක පාට
හැමදාම ආසකල
නිල් සාරි පොකුර
අදත් සිහිවෙන්නෙ
දුටුවාම දුර අහස.

හැලී ගිය පසුත් ගස
පිරුණු මල් දහස
ඉපල් ඉති අත ගගා
ආදරය කෙරුව
සදා නොවෙනස් අමා
ගඟුලක්ව ගැලුව
සෙනේ කඳ කොයි ගියෙද
දෙවා ජීවිතය.

හොඳ නරක සේම තව
නොයෙක් අඩුවැඩිය
පෙන්වලා මග කීව
දේවතා එළිය
සැමට පෑ කරුණාව
ඉවසීමෙ තරම
වචන නැත පවසන්න
හද දරන් හිටිය.

අමාවකටත් දැකිය හැකි
සහන් එළිය
පහන් තරුවක් වෙයන්
කියන මග නොමග
තාවකාලිකයි කියූ
දුක සතුට දෙකම
කොහේ සැඟවුණි ද ඒ
තරු මැවූ අහස!!