සුරන් කැන්දා දෙව්සරින් මැවු සුයාමය හද මන්දිරේ
සවන් සරසා මියැසියෙන් නින්නාද කළ දීපංකරේ
මුවින් මැව් ඒ හඬයි ගත සිත සනසවාලන මන්තරේ
නිතින් රැව්දේ අමරදෙව් සර සදා හෙළ ගී අම්බරේ

කුමරියක පා සළඹ සැලුණා මලෙවි කරළිය සරසමින්
කියඹුවක සැළි මාරුතේ පහසින් කොපුල්තල සනසමින්
මළ ඉරක බැසයන සැඳාවේ පඬු පැහැය යට සැඟවෙමින්
හිම ගිරක සැඟවී ගියාදෝ? ගී ලොවේ කොවුලිඳු ඉතින්

ඇසේ මතුවන කඳුළු බිඳු ගෙන දෙවූ සේ මුනි පා පියුම්
රසේ මනුලොව මොක්සුවය ලද වැනිය බුදුගුණ ගී ගැයුම්
දේසේ ඔද තෙද ගයා හෙළ සිත් පුබුදුවාලූ දෑ හැඟුම්
හිසේ අත්බැඳ සිහිකරමි ගුරු අමරදෙව් ඇදුරිඳු උතුම්