අප එතරම් නොසිත කරන
දේවල් හින්දා...
අපමණ කරදර එනවා හදෙ
දුක කැන්දා...
නොපතනමුත්, විපත් නිතර හැම ලුහුබැන්දා...
සැප යදිමින් ලියනෙමි, ගනු සිත
තුල රන්දා...

සකසුරුවම ඇතත්, පාවහනුත් ගලවලා...
නිරතුරුවම පේන ලෙසින් එලියෙ රඳවලා...
සෙනසුරුවම කැඳවනකල, එයත් නියවලා...
විසකුරුවම ඇති සපුනට නිවෙස් තනවලා...!

මෙහි පෙනෙනා කුඩාවෙකුගෙ සපත්තුව තුල...
නහිනට දිවි හපන් කෙනෙකු සැඟවිලා, බල..!
නොහිතම දරුවා ඇවිදින්
පළඳිනා කල...
සිහි නැතිවන්නට විස විදිනව
තුලින් දල...

හිතුවද මොහොතක් එලෙසින්
විය හැකී කියා ...
පැතුවද නිවසක් දෙන්නට
ගෙන්නලා නයා...
නැතුවද 'මොලයක්' හිස තුල, සිතෙනවා මෙයා...
සතුවද ඇති නම්, මෙය ඇති ;
පතනෙමී දයා ..!