බලා ඉන්නට බැරුව
කොතෙක් දැයි බර
උර පතුත් ඇලවෙලා
අඩමානෙක ඇසුත්
ඒත් දරනවා තාමත් අපි,අපිව.

කඹුරනවා තවම
ඔසොවනවා , බරම
හිනාවීගෙන තනිව
සරඹ, ක්‍රීඩා ,දවසෙම.

බරපොදිය හිස තබා
තලනවා බත්කෙදි මාල
උරපත් එක්ක මිතුරුව.
ඒත් මහ රෑ ජාමෙට
තනියම කෙදිරි හිනාවක.
ඇත්තටම හිනාවෙන්නේ කාටද
අපි අපිටද ?

නුවර කුලී මිදුලක
තාමත් ලගින පැටවුනට
කෙළි බඩු නම් කුමට
බතක් මසක් මිස........,.....
ඒත් හිනාවේගෙන කන බොනවා ගානට.

ලෙඩෙක්,මහල්ලෙක්,මළකදත්
ගසා යනවා තෙරකට
පෙරැති ඇසුර සිහිකර
කදුළක් වැටුනමුත් දියකට
හිනාවෙනවා අපි පහුදා උදයෙම

අහස් උස තරමට
හැදුවත් කුළුණු ,හීනෙක
නිදිගැට කඩා බැලුවිට
හැදුනුම්පතද අහිමිව..
ඒත් හිනාවෙනවා අපි තනියම.

කඹුරනවා තවම
හිනාවෙවී දවසෙම
ඇත්තටම හිනාවෙන්නේ අපි අපිමද ?

20.06.2021