සමාදෙනු මැන කරපු වරදට
දමා යන්නට ජීවිතෙන් හැර
ඔවා දුන් හැම සිතේ තිබුනට
ගියා මම දුර මටත් නොදැනිම

දෙමාපිය ඔබ මැවූ ලෝකෙක
හැඩකරන් දුර ඈත යන්නට
මටත් තිබුනා හීන අහසට
නිමේෂයකින් බොඳ උනත් හැම

අනේ දවසක අඳුරු අහසක
උණුහුමට ගුලි උනා රහසෙම
මගෙම යැයි මම සිතා උන් පෙම
රිදුනු මතකෙක තනිකලා හැම

ඉතින් කොහොමට දරා ගන්නද
රිදුම් දුන් ඒ මතක දහසක
නැහැ වෙනත් විසදුමක් මා හට
මියදුනා මම සැමට රහසෙම

මෝචරිය තුල අඳුරු කුටියක
දෑත් පා යුග වෙලුම් දැවටෙන
හැඩකරන්නට ඔසරි පටලන
නිහඬ ගමනකි යන්න සැරසෙන

හැමූ සුළඟට අහක විසිවූ
නිසල මා මෙහි වැසූ සළුපට
තවම ඉතුරුයි නිය රටා හැම
රිදුම් දුන් මතකයක පැටලුන

බයයි තව මා මෙහි සිටින්නට
මත් වෙලා බඹරුන් මෙහෙත් ඇත
නෙත් අයා ඉඟි පාන බැල්මට
හුස්ම නැති මලසිරුර කම් නැත

හදෙහි සිරකර තනිව වැලපුන
බොහෝ ඒ තැන් මෙමට වැරදුන
හදිසි තීරණ නොගත යුතු තැන
දිනුම තිබුනා පරක්කුයි මම