දුමිඳු නමදින දෝත නංවා බැතිනි තුරුමව් වඳින්නේ
දිනිඳු නැගඑන පැයේ කිරි කට්ටියේ මම කිරි දොවන්නේ
සුමුදු තුරුබඳ පලා පොල්කටු පුරා සොම්නස පිරෙන්නේ
සුසුදු කිරිදිය තමයි ගෙපැළ ට රැයේ උණුබත් ගෙනෙන්නේ

පිබිද දුක් පැදුරෙන් උදේ තුරු වටා පැදකුණු කරන්නේ
මහද මුමුණන සෝ දුකින්මයි තුරු බඳට කිරි එරෙන්නේ
නැමද දෝතින් රැගෙන ඒ කිරි හිසින්මයි වැඩමවන්නේ
සුවඳ දුම් දී පහන් දල්වා නැතත් තුරු දෙවි පුදන්නේ

දුබල වී ගත මැරුණු මා- ඔබ එකම සෑයෙයි නිදන්නේ
නිසළ මා ගත දවා රුක් දෙවි එක්ව මා හා දැවෙන්නේ
සකළ තුරුලිය, දෙව්,මිනිස්, සත්වගත් නෑ ඉන් මිදෙන්නේ
නිමල බුදුහිමි දෙසූ ලෙද අනියත බවයි ලොව තියෙන්නේ