බැඳෙමින් සෙනේ පමණට වැඩියෙන් රැක්ක

නොපිපුණු නිසා හදවත අඩුවට වික්ක

නිහඬව දිවා රැය ආලය පිරි මැද්ද

හදවත තියේ හැමදාමත් නුඹ එක්ක

දුරකින් ඉඳියි සෙනෙහස හදවත පිස්ස

උදයේ සවස පවසට මල් පැණි ඉස්ස

මුල් ඇද දළු දමන්නද ඒකද වැස්ස

තුන් සිත දැහැන් ගතවී සුරැකිව සෙස්ස

සුවඳක් නැහැය විඳිනා විට හැමදාම

මිහිරක් මවයි හද ගැබ තුල නොදැනීම

වරදක් නොවෙයි තනිකම මට දැනුනාම

කවියක් ලියයි අකුරක්‌වත් නොලියාම