දළදා මැදුර අභියස උඩවත්ත කැලේ
තුරු වැල් සර සරින් සුළඟක් නැතිව සැලේ
මුකුළිතවෙලා නෙක තඹුරුද නුවර ජලේ
කොළ මල් වලින් නිරතුරුවම කඳුළු සැලේ

නිසලව බලා හිඳිනා බහිරව කන්ද
හොර රහසින්ම ඔබ අරගත්තේ මන්ද
මෙතුවක් කලක් අප හා සෙනෙහස බැන්ද
අහිමි කරන්නට වූ කාරණ මන්ද

මන්දහාස නැඟුණේ හද ගැඹුරින්මයි
නින්දා අපහාස දෙස බැලුවේ නැත්මයි
බැන්ද සෙනෙහසට සකි සඳ මිතුරෙක්මයි
කැන්ද ගත්ත අය අපගේ හතුරෙක්මයි

මන්දාරම් අහස බැලුවේ හඬන්නයි
මාවැලි ගඟට ඒ වැහි බිඳු පිරෙන්නයි
දෙගොඩ තළාගෙන ජල කඳ ගලන්නයි
එගොඩ වෙන්නෙ කෙළෙසද සිත දුකින්මයි

පැහැසර සිනා මල් සිහිවෙනවා නිබඳ
ඒ සර ගැන ලියන්නට නොහැකිය පබැඳ
මේ භව මෙන්ම මතු භව වලදිත් ළබැඳ
දුන් සෙනෙහසම පුදකරනෙද නුඹ සබඳ