උච්ච ස්වර මග හැරල මන්ද්‍ර ස්වරයක ගයපු
බැල්මෙ හී සර දිගේ කැළඹිල්ල සිත දවපු
හැල්මෙ තුරුලට නොයා හෙමි හෙමින් උඩු දුවපු
මැද්දෙ කෙමියක ගිලී මල නොතල පැණි උරපු

උණුසුම්ව සුසුම් වැල් ගෙල මත්තෙ දඟ දමා
ඉවසම්ද දෙතොල් ඇඳි සිත්තමකි නැත නිමා
මකමින්ද සීමාද විරාමෙට දැමු කොමා
අඟුල් අරිනට යතුර තතන්නෙ කිම පමා

මුව තියා නිම්නයක කඳු දෙකක් මැද්දේ
සීරුවට ඇඟිලි තුඩු ඇරඹුවයි යුද්දේ
සිහින් කෙඳිරිය මිසක නැත නැඟුනෙ සද්දේ
දිය ගැඹුර දැනගෙනයි තොටිය ඔරු පැද්දේ

තෙලිදියට රා වඩිය පැසි පැසී ඉතිරෙද්දි
කොහි වෙද්ද ඉවසුමක් පුරුදු රස මතුවෙද්දි
යටිකුරුව තිබු හැඟුම් උඩුකුරුව නැඟ එද්දි
අඩකුඹුව හිඳ තවත් පලද ඉම පහුවෙද්දි

පෝය දා සඳ වුවත් මෝරන්නෙ මහ රෑට
රැස් දහර මැවු රටා නුරාවෙන් විය පාට
ඒ මැදින් කඩුපුලක් ඇරයුමකි කලෙ ඊට
දා බිඳුත් දඟ දමා රුකුල් දුන්නනෙ රූට

මංකඩේ තරම දැන ගෙන වෙලට බැස්සේ
වක්කඩෙන් වැඩි වතුර පිටවුනයි රිස්සේ
මත් බිඟුන් පරාග⁣නයෙන් තෙමෙන අස්සේ
අත්ගුණේ බලත හැක නෙලුමකට පස්සේ

Photo credit; Jonathan Borba