රෑ බෝ වෙලා වැඩ ඇරී එන කණිසමට...
විදුලි පන්දම් එළිය පේනවා හංදියට...
නොපෙනුනත් තාත්තේ නුඹේ ඇස් කළුවරට...
බස් රියෙන් බැස්ස පසු
එලිය වුණි මගෙ හිතට...

පියෙන් පිය ඇවිද ගිය ගිරිදුර්ග මාවතේ...
නුඹෙ කඳුළු දහඩියයි මගේ සවිය ජීවිතේ...
රිදුමි හැම දරාගෙන මා තියන් කරමතේ...
ජීවිතය කියාදුන්
දයාබර තාත්තේ....

හංදියේ අදත් මං බස් රියෙන් බැස්සාම...
විදුලි පන්දම් එළියමයි හොයන්නේ තාම...
දුර අඳුරෙ සෙලවෙනා සුදු කොඩිය දැක්කාම...
බොඳවුනා කඳුලකින් රිදුම් දී හදවතම...

නිමක් නැති පිය සෙනෙහෙ
මුදු පලස් අතුරා....
නොදැනෙන්න රිදුමකින්
සෙනෙහසම මතුරා...
බුදු වෙන්න පාරමී දම්
එකින් එක පුරා....
පුංචි රාහුල ලෙසින්
රැඳෙමි බුදු බව තුරා....