
කන්ද නැති වෙලා
ටකරං කෑලි පස් අස්සෙන් උඩට ඇද
විපරම් කරයි ලේ තැවරුණු කමිසෙ ගඳ
දඹ රන් පිළිමෙ වැළලී ගොස් පොළව මැද
මිහිදන් වෙවී යයි නෙතු අග කඳුළු පොද
හිරු කැන් නෙතු ගැටුණ පෙම්බර කඳු මුදුන
අවමන් කළේ ඇයි මවලා කළු අඳුන
සුසුමන් උඩට එන්නට පස් යට රැඳුන
කියපන් වචන අප්පච්චිගෙ හිත බැඳුන
පොලිසිය ඇවිත් වට කර කහ පටිය බැඳ
ඇසිපිය වසති ගම් වැසියෝ පෙළට හිඳ
ගිහි ගෙය – ‘කැණිමඬල’ – උණුහුම නොමැති සඳ
බොර දිය පහරෙ කැරකෙයි ජීවිතයෙ තෙද