ඇවිදින අතර මාතර පැත්තේ වැල්ලේ
හමුවුණි අන්දරේ යනවා දික්වැල්ලේ
එල්ලෙන මූණෙ ලකුණක් නෑ සැනසිල්ලේ
පැද්දෙන ළඳක් දෝ හේතුව කැරකිල්ලේ

***************

මගෙ වග කියා උඩ ගිය උන් මුල් කාලේ
අතු අග නැග්ග පසු ගෙල ලා කවි මාලේ
ඉනිමග පයින් ඇන බිම දමනා ලීලේ
වෙන මග ගිහින් ගරහයි සී පද තාලේ

මාගල වගේ පහළට පහළට ලියලා
ඒවලු කවිය සීපද බල්ලට දමලා
ඒ මදිවාට තළු මර මර රස කරලා
රූ පෙට්ටියේ දැක මගෙ එයි බඩ දඟලා

සිව් පද කියා ඉගිළෙන්නට රජුගෙ උළු
හෙව්වා දවස ගානෙම ආභරණ සළු
ලිව්වා නම් එදා ඔය පල් හෑලි මලූ
අව්වේ තමයි උන් හැම දඬු කඳේ රළු

ඵල ඇති රුකේ එල්ලුන වවුලන් ලෙසින
අය වෙති අරක් ගත් බහිරවයින් වෙමින
වැජඹෙති කවිය කා එහි ලේ බී තුටින
මට ඇති සතුට මම නැති එකමයි මෙතන