හෙලෝ? සිංග්නල් අහුවෙන්නෑ මැණික…
හේ අරගලයට හුස්ම දෙන්නෙකි, ඈ පැටවුන් රැකන් නැකතට ඔහු ගමට එනතුරු මඟ බලන්නියකි. “ඉතිං පහුවුණු නැකත පහුවෙලා ගියාදෙන්…”
(ඈ)
කොහා හැඬුවම අපේ ගෙවල් වල ඉස්සර…
කැවිලි කිරිබත් මේස හැදුනා ද? කොච්චර…
තියන හොදි බත් කාපි ළමයි නම් රත්කර..
ඔයා කෑව ද? හොඳඳ? අරගලේ විස්තර…
(හේ)
ඉතිං පහුවුණු නැකත පහුවෙලා ගියාදෙන්…
වැහි කඳුලු යට සිංහ දජ නටයි ප්‍රබෝදෙන්…
පොඩි උන්ට හෙටක ජීවත් වෙන්න විනෝදෙන්…
අපි අපි ම පිලිල නොරපිය යුතුයි සමාජෙන්…
(හේ)
බක් මහේ උබේ සරු උකුල් තල කොනක…
නිදියන්න මට ලෝබ හිතෙනවා මැණික…
රට බේරගෙන අපිට මහිමයෙන් පිනක…
ගමට එන්නට වරම් ලැබේවා! හනික…
(ඈ)
ලක් මව ම හැර රැකිය යුතු වෙනත් කාව ද?…
මේ ගින්න මැද ඔහෙට හිතට බර මාව ද?
දිරි ගනින් ඉදිරියට බර වේවී සී දද…
මහන්සි ද? දරුවන්ගෙ අප්පච්චි කෑවා ද?…
(හේ)
කුස ගින්න විඳින්නට අපිට ඉඩ දෙන්නෑ…
කන්න දෙන උන් සසර බඩගින්නෙ ඉන්නෑ…
මැණික අපි මැරුවමුත් සටන බිලි දෙන්නෑ…
දිනලා ම මිස ආයි ගමට මම එන්නෑ…