රමණීය වේ…
පුරුද්දට වගෙ දෙවැට සරසන කහ මලින් හෙබි නේක වැල්
දුරුත්තට පසු හෙමින් ඇහැරෙන වසන්තේ කෝමල කොවුල්
දෙපැත්තට වී දෑත් පානා තැන්නෙ මල් හා ගෙවතු මල්
නිමිත්තට එළැඹී හමා යයි වසන්තේ මුදු සුළං රැල්
මධුර මත් ගී විහග ගණ දෙන රන් දියක් සේ යයි ගලා
අදුර විත් උන් රැගෙන යන තෙක් නිමක් නෑ ගී මල් සලා
උදුර ගත් සේ සවන් ඇත මෙහි නිහැඬියාවෙන් ගිලීලා
පැතිර යත් මේ විහග නද හැර කවුරු ගයනෙද ගී නොලා
හරිත සායම් නේක ගුණයෙන් ඇතිරිලා තුරු පත් මතින්
ඉවත බලමින් මුකුළු කරනා සුපුෂ්පිත කුසුමන් රැසින්
පවත නොමදැන වසන්තේ ගැන කවුරුවත් මෙහි නොආවෙන්
මසිත ඔකඳ ව වැළඳ ගත්තෙමි සොබා කොමළිය සෙනෙහසින්
තැන්න අද්දර තැනූ සුපහන් නිවසෙ කවුළුව හරිනෙමී
එන්න සැරසෙන නැවුම් සුළඟට ඉඩ දෙමින් එය සිඹිනෙමී
පින්න සළු හැද නටන තණ පත් මතින් හෙමිහිට ඇවිදිමී
දුන්න හිරු රැස් දෝත පුරවා රැගෙන මුව නිති සෝදමී
හෙමින් සැලෙනා වන වදුලු වල අහිංසක තුරු පත් හඬින්
විටින් විට සිත තුටින් බර වී ඵලින් සරු තුරු මිතුරු මෙන්
ගතින් හා මුළු හදින් වැතිරී වසන්තේ මිහි මව් මතින්
සුවෙන් නිම් නැති වසන්තේ අම පවන් බොන්නෙමි මුව අගින්
සදා තනිකඩ නොපිරිහුණු නව යොවුන් තුරුණිය තැනිතලා
මුදා මා මුළු ලොවින් ගෙනවිත් නුඹේ මිහිරේ පා කළා
මෙදා සුන්දර වසන්තය දුන් සිරියෙ නැහැවී මත් වෙලා
උදා වූ මේ වසන්තේ රමණීය යැයි කියනෙමි නොලා