මිනිසත් ගුණ නැති
සන්තානයේ දුක් දොම්නස් පුරෝගෙන
දිය දැක දුවන මිරිඟුව දෙස බලාගෙන
නිස්කාරණේ උමතුව සිල් මුදෝගෙන
සංසාරයේ කිමැ සම්පත් බදාගෙන
පන්සල් වෙහෙර දාගැබ් ළග දෙදණ නැමූ
සිල්වත් බවම පෙන්වන දන සුගුණ දැමූ
විල් මල් සුවඳ වුව නොවිදින දසත හැමූ
කල්පය නිමවුණිද ඇත නෙත් කදුළු තෙමූ
සුවිසල් මැදුරු තුළ කාලය ගෙවන්නේ
මදුමල් සුවඳමය නිරතුරු දැනෙන්නේ
තනි මංසලේ මවුපියෝ දුක් විදින්නේ
අග හිග එමට ඇත නෑ නොවැ පෙනෙන්නේ
උරුමෙන් උරුම වුණු සොච්චම් බිම් අගලත්
සින්නව ගොසිනි දරුවන් වෙනුවෙන් රැකගත්
අඳයෙන් ලැබුණු වී ටික, නැති සද කුඹුරත්
මවුපියෝ ඇතැර ගොස් අද බිවු කැඳ හැළියත්
ලොවටම මහන්තත්වය පෙන්වනු රිසියෙන්
මහදන් පුදන අට පිරිකර අඩු වැඩියෙන්
දූ දරුවන් වෙසෙන ලෝකෙක ධන බලයෙන්
කවදා මිනිස් ගති මතුවේවිද දිවියෙන්
බැසවිත් සදළු තලයෙන් ඉඳහිට වුවද
සිගමන් යදින අම්මා දුටුවද දුවද
නුදුටුව ලෙසින් ආපසු යන සද, සඳද
පුර පෝ දිනේ බබළයි දෝ වී සබද
දින දින තැනේ තැන තැන වැඩිහිටි අසපු
තෙවලා දහම් පිරි සිරිලක ලොව දිනපු
ලේ කිරි කර පෙවා, ගුණයටවත් හදපු
නොතකන දරුවනේ කොහි යනු සැප විදපු
දැන හදුනා නොගෙන කුස හොත් දොවේ සිට
පණ මෙන් සුරැක හැදු වැඩු රන් මලක් කොට
අණ වින නොකොට නොපෙනෙන සේ ලොවට හෙට
කණ වැල ඇල්ලුවත් පවු නැත ගෙනත් ගෙට