බොඳ වූ පැතුම් මැද හිමිවූ තිලිණය
කුළුදුලේ පපු මැද්දෙ
දඟලාපු හීනයක්
ඉඟි කලේ ඇස් අඟින්
සංසාර මතකයක්
දළඳාවෙ හේවිසිය
ඇහෙද්දී වාරයක්
මසිත සැනසුවෙ එදා
සරසවියෙ ප්‍රේමයක්
පියෙකුගේ සෙනෙහසට
ලියා උපමා වැලක්
තුන් සිතම පිරෙව්වා
දුර යවා දුක ගොඩක්
ඉද්ද මල පරවෙද්දි
තියා රතු සලකුණක්
එදිනේම සැර වුණා
මහවැලියෙ ජල කඳක්
නුඹේ ලේ ගැහෙද්දී
මගෙ කුසේ හැම තිස්සෙ
කියන්නට මම ආවෙ
දුවන් හිරි පොද වැස්සෙ
සිඹිද්දී නුඹ ඇයව
ගුලි වෙලා ලැම අස්සෙ
හීන මගෙ ගුලි කරන්
කඳුලැල්ල මම පිස්සෙ
පසුවට …….
දෙපා පණ නැති වුණා
ඉතින් මම නික්මුණා
මගෙ කුසෙහි අරුම දැක
අප්පච්චි මියැදුනා
වත්තෙ මුර සෝමෙ ළඟ
අම්මා නම් නැලවුණා
මම තවත් තනිවුනා
අසරණව වැලපුනා
නේක නෙක හැඩ බඹරු
මා වටේ කැරකුනා
යකිණියක් වූ නිසා
උන්ගෙ තටු පොඩි වුණා
වෙසඟනකි අර අරකි
නොකියා මට හිනැහුනා
කුස ඇතුලෙ පා පහර
නිසා මා සවි වුණා
” මගෙ තිසරු මුදු වුණා
ශ්වේත බිඳු වැඟිරුණා
නුඹේ ලේ හිනැහෙද්දි
වාසගම මගෙ වුණා “