පංචිකාවත්තෙ කවියක්
බෙල්ලෙන් අල්ලාන කරකවා
හිතුනු පැත්තකට විසිකරන
අරුම පුදුම රවුමකි
මුලටම හයිකරපු පදයකි
ඒවගේ උන්ට ගැලපෙන හින්දම දාන්නැති
පදික වේදිකාවේ මැදක වියපත්ව තනිවුනු ගසකි
අතු පතර තුරුණු කාහලයින් පිරි උදෑසනකි, ඉරිදාවකි
ඒත් උන්ගෙන් එකෙකුට වගේ වගක්වත් නැති ගානකි
මං හිතන්නෙ ඌ කසාදයක් බැඳපු
කපුටෙක් වෙන්නැති
සමහරවිටක ඊයෙ රෑ වෙච්චි
නෝක්කාඩුවක ඉතුරුවක් ඇති
බාගදා රැවුම් ගෙරවුම් නම්
අරුමෙකුත් නැතුවැති
උදේ තේ එකවත් හම්බෙලා
නැතුව වෙන්නැති
කන්ථක පරපුරේ මිලේනියම් පුරුකක පෙනුමැති
යකඩ ඔලුවක්, පපුවක්;
ඇතුලෙ හොඳ හදවතකුත් තියෙන්නැති
අත් වැනුවෙ දුක හිතිල
කහට එකවත් බෙදාගන්න වෙන්නැති
බැලුවෙවත් නැති හැටියක්;
ඌ ලොකු අවුලකින් ඇති
———————————————-
හදිසියෙම කෑ මොර ගැස්මකි
ලඟම කොන්දොස්තර උතුමෙකි
කොහෙටද යන්නෙ; සල්ලි….?
සැරෙන් විමසුමකි
———————————————-
විස්වාසයි උටත්
කාක්කට වගෙම ගෑනියෙක් ඇති
එක්කො ආදරෙන් පැරදිච්ච
මං වගෙකෙක් වෙන්නැති
මොබයිලේ ලියවෙන කවියකට
ඔය වගෙ හේතුවක් හොඳටෝම ඇති
නැවතුමක් මගහැරුනු කාරණා
අනුන්ගේ ඕපාදූප හොයපු පාපෙ වෙන්නැති
කොහොම උනත් අන්තිමට උගෙ හිතෙත්
දරුවන්ගේ මූණු මැවෙන්නැති
කෑම ඩිංගිත්තක්වත් හොයන් එන්න
බඩගින්නෙම බ්ලූමැන්ඩල් පැත්තටවත් යන්නැති
අපෙ තාත්තත් ඔය කොහේ හරි ඉඳන්
මං දිහාම බලාගෙන ඉන්නවැති