නාකි ගස්
සරුවට වැඩී අහසට නෙත් යොමාගෙන
ලොකුවට අතු විහිද රුප්පා වසාගෙන
ගැඹුරට මුල් යවා සාරය උරාගෙන
පොළොවට ඇද වැටෙති පොඩි පැල මරාගෙන
දෙනවැයි සෙවණ හිරු කිරණද සඟවගෙන
වළකයි සඳඑළිය කොල මත අතුරගෙන
රඳවයි පරපුරක් අඳුරෙහි නවතගෙන
නොමදෙයි ඉඩක් නැගිටිනු හිස ඔසවගෙන
වැසිඑන විටදි කුඩයක් මෙනි දිග හැරෙන
ඇතිවන තුරා බී බිඳු පහතට දමන
වතුරෙන තෙමෙන ඇඟපත සෝදා එවන
නැහැවෙන තණපත්ද නැත අරුමය කිපෙන
රැවටෙන කෘමිහු පැණි බිඳකට ලොබ බඳින
දැනගෙන නුවද මෙහෙකරු වෙයි ඵල සදන
වැජඹෙන ඉහළ දැක විත් කුරුලන් ලගින
තැනතැන දමයි බිජු මුන් පරපුර වඩන
පොහොරද ජලය වාතය හැමටම තිබෙන
නැතිවද ලැජ්ජ තොග තොග හොරකම් කරන
සිටියද යොවුන් පරපුර පහළින් හැදෙන
සැදුවෙද පමණි සැම මාවත් උන් මඩින
පැවතුම නාකි ගස් අවපස වෙත හැරුන
නැවතුම හෙටක පැතුමන් සිත්වල පිරුණ
මපැතුම ඉවතලනු උන් බාගෙට මැරුණ
ඇමතුම එයයි වෙත නැග එන නව අරුණ
දෙවිවරු ලෙසින් සැළකුම් නෙක පුද ලබන
සමහරු වෘක්ෂ මෙනි මහළුව දැය බුදින
විසකුරු මොවුන් නැතිකල දින ගෙන හැඳින
සූමියුරු කල උදාවෙයි වෙත ලක් දෙරණ