දිනෙක සයුරට වැටියන්
දුවේ හෙට මල් වතුරෙන්
නැහැවුණත් නුඹ සතුටින්
හැමදාටමත් වහින මල්වැහි
හමුනොවේවී දිවියෙන්…
ළදල්ලක් බව දැනුනොත්
කඩා බිම ලයි සැණෙකින්…
මුදුවුණත් හිත දරන් ඇතුළෙන්
අරටුවක් සේ නැගියන්
හදේ දොරටුව සවිමත්
ඉබි යතුරු දා වහපන්..
සැබෑ සෙනෙහෙන් නුඹව කියවූ
එකෙක් ආවොත් හැරපන්.
දොර පියනෙ ඉඩ තිබුණොත්
හිතට එයි වග වලසුන්..
උන් එන්නෙ බණ පද කියාගෙන
හද මැදම අඩි තබමින්..
නේක වැහි හෙණ ආවත්
තෙමෙන්නට හොද නැති තැන්..
මහා සැඩ වැහි හුළං කෝඩෙත්
හිත හදාගෙන රැකපන්…
මලක් සේ නුඹ පිපියන්
ඉහළ අත්තක රැදියන්
නුඹව පසසන ලෝකයට
පිපි ගහේ මුල් ගැන කියපන්..
වියපත්ව මුල් ඉදිරෙනා තෙක්
ගස ලගම වැද වැටියන්
නුඹ පිපෙන්නට වින්ද දුක්ගිනි
සදාකල් සිහිකරපන්..
මල් වට්ටි යට වුණත් ගිනි අවි
රැදෙන බව දැන සිහියෙන්…
මිතුරු වෙස් ගෙන එන අපල
ලග සෙත් කවක් සේ රැදියන්
ඉදුකිලක් සේ ජීවිතේ දුක්
ලගදි නොසැලී සිටියත්…
දියව යන්නට ඇවැසි තැනවල
දියවෙයන් මුදු හැගුමින්…
උවැසියක් සේ හිත නිවාපන්
දකින විට නුඹ දැකුමින්…
ළදරියක් සේ පානු දගකම්
අවැසි තැන සිල් බිදිමින්..
ගගක් සේ නුඹ ගලපන්
ඇවැසි තැන සුළි මවපන්..
නැගෙන ගල්පරවල හැපී ගෙන
සිනාපෙණ පිඩු නගපන්..
දිනෙක සයුරට වැටියන්
සයුර මත්තෙම නැහියන්…
හැබැයි සයුරේ සැගවිලා
මිය ඇදෙන නදියක් නොවියන්…
ගලක් සේ අව්වැසි දරාගෙන
මහමෙරක් වී සිටියත්…
ගැහැණුකම පිරි ගැහැණියක් වී
මියෙනතුරු ලොව රැදියන්…..