තාත්තාගේ කුටුම්බිය
දිවියේ මල් රටා පිපුණැයි හද අරණේ
ඒ මල් රටා මව් ඔප කෙරුවයි පෙමිනේ
සිහිනේ මගේ ලෙයටයි පෙර`ඵනෙ පුතුනේ
ඒ ලෙය කිරට හැර වූ මව් නුඹ දුන්නේ
කරකස පොළොවෙ හැපි-හැපි ඔට්ටුවට ගිහින්
කරගැට පීදුණා අතැ’ඟිලි අතර මැදින්
සරතැස නිවන පහසට අම බිඳක් ලෙසින්
ලොකුපුත නුඹයි දුටුවේ මගෙ හිසට උඩින්
කැලේ-කොළේ වළ යන මංපෙත් වැසුවා
ගලේ-මුලේ පා පිස්නෙට මල් දැමුවා
ඇලේ-දොළේ විසිතුර ළඟ නෙත් නැතුවා
නිලේ-බලේ රස මගෙ තොල’ඟින් තැබුවා
පුත දුරු කතර ගොස් නෙත් මානයෙන් මිදී
නෙත ඉකි ගසයි නිරතුරු සොව හදේ රැඳී
හදවත ගැහෙන නුඹෙ හඬ මව් මුවේ බැඳී
පාලුව මකයි ඒ නද මගෙ සවනෙ වැදී
පුතු පමණ ද ගියේ තනි ව ම දුරක එහා
නැති ව ද අපේකම මිනිසත්කම ද මහා
එතරක ගිහින් එන විට නුඹෙ හදට බහා
ගෙන ආවේ කිම ද පුතු මගෙ ගමට රහා
මගෙ නෙත සොයයි දඟ කළ පුතු ගෙදර සිටී
හදවත කොණක නිදි ගෙන ඔහු රුව ද වටී
අත්පොඩි දිගු කරන් මවෙතට දුවන හැටී
තවමත් පෙනෙයි නිදි ගත් මගෙ නෙතට වැටී
ලොකුපුත වුණැයි මා මගෙ පියතුමන් හට
නැත ඒ පියතුමා අසලක දකිනු මට
ගෙවුණත් කලක් ගියෙ දත් අටලෝ- දමට
ඇත අද මගෙ කුටුම්බය ඔහුගේ නමට
සත සිත ඇදෙන පත-පොත පෙරමුණට තියා
වත රත නොදෙන බස රස සිසු රැසට කියා
ගත යුත රට-දැයට අවැසි ව රසට උයා
පත-පොත වන තබන සුරගුරුකමට ගියා
දෙ-විසි වසක් තුළ කළ පොත් කල-එළි ය
පි – විසි වගක් ගෙන ඉහළ ම තල-පිටි ය
හෙ-විසි හඬක් මැද කළ වන පොත්-කැටි ය
දෙ-නිසි රසක් කැටි කර දැය කිරි-පැටි ය
හෙළ සුරුගුරුන් දෙස-බස රැක තුළ ම දැයේ
නළ ගැහෙමින් කලක් රැඳි තැන් එමට තියේ
වළ දා මෙගුරු නාමෙ ද නෙතු වැසුණු රැයේ
කල තවමත් දුවයි නොනැවති පැයෙන්- පැයේ
හෙළ මිණි වණන්නට අපමණ දුන් සුවඳ
ගැළපුම කවි බසෙන් කීවත් ළද- බොළඳ
පෙළ පිල නොගැසුණත් සුරගුරු පා නැමැඳ
දලකිඳු පහණ දල්වමි එනමින් නිබඳ
ග්‍රන්ථකරණයේ ප්‍රතිභාව උදෙසා ම වෙහෙස ගත් මාගේ පියාණන් වූ
දිවංගත හේම අමරසිංහ ශූරීන්ට මෙකව් මල්මිට පූජෝපහාරයක් මැ වේවා!
-ලොකුපුතා-