ඝාන්ඨාරය සහ සලබයා
අද මා කාලය ගත කරන්නේ
ප්‍රියතම හයිකුවක
වචන කිහිපය
නැවත නැවතත් කියවමිනි
එය සර්ව සම්පූර්ණ කුඩා මිදි ඵලයක්
යළි යළිත් රස බැලීමක් වැනි ය
හයිකුව මුමුණමින් මම ගේ පුරා ඇවිදිමි
සෑම කුටියකම හිස් අවකාශය වෙත
එහි අකුරු ඉහිරේ
පියානෝවේ විසල් නිහඬ බව
ළඟ හිඳ හයිකුව කියමි
සයුරක සිතුවමක් ඉදිරිපස හිඳ කියමි
හිස් රාක්කයක් මත
ඇඟිලි තුඩින් එහි තාලය අල්ලමි
එය කියන මගේම හඬට මම සවන් දෙමි
සවන් නොදීම මුමුණමි
නොකියා ම සවන් දෙමි
බල්ලා හිස ඔසවා මා දෙස බැලූ විට
ගෙබිම දණ ගසා
උගේ දිගු සුදු කන් දෙක වෙත
වෙන වෙනම එය කොඳුරමි
මේ
බරැති ඝාන්ඨාරය ත්
ඒ මත නිදා සිටි සලබයා ත්
ගැන කවියයි
එය කියන සෑම මොහොතක ම
දැනේ මට
යකඩ ඝාන්ඨාරය මතුපිට
සලබයා ගේ ඉහිලිය නොහැකි බර
හයිකුව කවුළුව වෙත මුමුණන විට
ඝාන්ඨාරය ලෝකය යි
මා ඒ මත ඉසිඹුලන සලබයා යි
කැඩපත වෙත කියද්දී එය
මා බරැති ඝාන්ඨාරය යි
දුහුල් තටු ඇති සලබයා ජීවිතය යි
පසුව,
අඳුරේ මා එය ඔබට පවසද්දී
ඝාන්ඨාරය ඔබ යි
එහි හඬ උපදවා ඔබ රැව් නංවන්නේ මා යි
පද පෙළින් ඉගිල ගිය සලබයා
අසව්වක් සේ
නිදි ඇඳට ඉහළින් පියාසලයි
‘Japan’ by Billy Collins
Link to the original poem- https://www.poemhunter.com/poem/japan/