
විශ්වාසය රැවටුණිය රැයේ
පුරහඳ කළුවර වුණා රත්තරන් – අපගේ දිවිමග සෑම දිනේ
පරාදීසයක ඉසුරු නෙළන්නට – ඒකයි සමුගෙන පිටත් වුණේ
ඇසෙ දිලිසී සිත පැටලුණු සලකුණු – මායාවන් දෝ අමාවකේ
මහා සාගරේ පැද්දෙන කුටියක – කල ගෙවුණේ නොවිඳිනා දුකේ
රැයක දවාලක වෙනසක් නෙත නැත – සිරගෙයකයි පණ නල රැඳුනේ
නන්නත්තාරව ගොඩ බට බිම් කඩෙ – ඉරනම් ගමනෙද ඉම තිබුණේ
සුඛිත මුදිත දිවි බලාපොරොත්තුවෙ – තෙරපුම නැත සිත අතැර ගියේ
කර්ණ රසායන වදන් වැලක අග – විශ්වාසය රැවටුණිය රැයේ
තනිවන ජීවිත නිහඬව ගිලලන – ආශාවන් හට ගොදුරු පෙනේ
නිදිදෙවු සුව දුන් ඒ අසපුවමය – මැරි මැරි ඉපදෙන සෑය වුණේ